بازی زو: از نفس‌گیری در کوچه تا قهرمانی در جهان (آموزش و خاطرات)

"زووووووووووووووووو..." این صدا رو یادتونه؟ صدایی که با تمام قدرت از ته ریه‌هامون بیرون میومد و کل حیاط مدرسه یا کوچه رو پر میکرد. صدایی که شروع یک نبرد هیجان‌انگیز، سریع و نفس‌گیر بود. بازی زو برای نسل‌های زیادی از بچه‌های ایرانی فقط یک بازی ساده نبود؛ آزمون سرعت، شجاعت، استقامت و از همه مهم‌تر، ظرفیت شش‌ها بود!
 

این بازی ساده که فقط به چند نفر آدم پرانرژی و یک خط روی زمین نیاز داشت، بخشی جدانشدنی از خاطرات زنگ تفریح و عصرهای تابستان ماست. بیایید با هم سفری به گذشته کنیم، قوانین این بازی نوستالژیک رو مرور کنیم و به چندتا سؤال جالب درباره‌اش جواب بدیم.

آموزش بازی زو (قوانین ساده، هیجان بی‌نهایت!)

اگه یادتون رفته یا می‌خواید به بچه‌های امروزی یادش بدید، قوانین بازی زو خیلی ساده‌ است:
 

یارکشی و زمین بازی: اول از همه، بچه‌ها به دو گروه مساوی تقسیم میشن. بعد یه خط صاف وسط زمین کشیده میشه که مرز بین دو گروهه.
 

شروع حمله: یکی از اعضای گروه اول به عنوان مهاجم انتخاب میشه. این شخص باید نفسش رو حبس کنه و در حالی که یک‌نفس و با صدای بلند کلمه "زو" رو میکشه (زووووووووو...) وارد زمین حریف بشه.
 

هدف مهاجم: هدف اصلی اینه که با دست، حداقل یکی از اعضای تیم حریف رو لمس کنه (یا به اصطلاح "بزنه") و قبل از اینکه نفسش تموم بشه و صدای "زو" قطع بشه، به زمین خودش برگرده.
 

وظیفه مدافعان: تیم حریف (مدافعان) باید سعی کنن از دست مهاجم فرار کنن. اما اگه مهاجم خیلی قوی بود، می‌تونن با هم متحد بشن و اون رو بگیرن و نذارن به زمین خودش برگرده تا نفسش تموم بشه.

سوختن و برنده شدن:

• اگه مهاجم کسی رو بزنه و سالم برگرده، اون بازیکنی که لمس شده "میسوزه" و از بازی بیرون میره.

• اگه مدافعان مهاجم رو بگیرن و نفسش تموم بشه، خود مهاجم "میسوزه" و از بازی خارج میشه.

• بازی به همین ترتیب ادامه پیدا می‌کنه تا تمام اعضای یک تیم بسوزن و تیم مقابل برنده بشه.

زو فقط یک بازی نبود؛ بخشی از زندگی ما بود!

یادتونه سر بازی چقدر کل‌کل و دعوا میکردیم؟ "تو نفس تازه کردی!"، "دستت به من نخورد!"، "زو رو کامل نگفتی!". این بازی پر بود از لحظه‌هایی که امروز بهشون میخندیم. زنگ تفریح که میخورد، حیاط مدرسه تبدیل به میدون جنگ میشد و همیشه تو هر کلاس چند نفر بودن که نفسشون انقدر زیاد بود که بهشون میگفتیم "زوخورهای کلاس"! اونا می‌تونستن کل تیم حریف رو دور بزنن، چند نفر رو بزنن و هنوز هم نفس داشته باشن. بازی زو نماد هیجان خالص و دوستی‌های ساده دوران بچگی بود.

آیا بازی زو در کشورهای دیگر هم هست؟

بله، و اسمش کبدی است! اینجاست که ماجرا خیلی جالب میشه! شاید فکر کنید "زو" یک بازی کاملاً ایرانیه، اما این بازی در واقع نسخه ساده‌شده و کوچه‌بازاری یک ورزش رسمی و بین‌المللی به نام کَبَدی (Kabaddi) است.

کبدی یک ورزش فوق‌العاده محبوب در کشورهای جنوب آسیا مثل هند، پاکستان و بنگلادشه. قوانینش دقیقاً شبیه بازی زو خودمونه، اما خیلی حرفه‌ای‌تر و با قوانین دقیق‌تر. مهاجم در کبدی باید یک‌نفس کلمه "کبدی، کبدی، کبدی..." رو تکرار کنه و به زمین حریف بره.

و نکته افتخارآمیزش اینجاست که تیم ملی کبدی ایران (هم مردان و هم زنان) یکی از قوی‌ترین تیم‌های جهان و رقیب اصلی کشور هند (مخترع این ورزش) به حساب میاد. پس دفعه بعدی که خاطرات بازی زو رو تعریف میکنید، با افتخار بگید که شما در واقع داشتید نسخه خیابانی ورزشی رو بازی می‌کردید که ایران توش قهرمان جهانه!

بازی زو روی موبایل (کبدی در جیب شما!)

با توجه به اینکه نسخه رسمی این بازی "کبدی" است، اگه دلتون برای اون هیجان تنگ شده، می‌تونید تو اپ استورها دنبال بازی‌های موبایلی با همین اسم بگردید. بازی‌های زیادی مثل "Kabaddi Fighting" یا "Pro Kabaddi Game" وجود دارن که شبیه‌ساز این ورزش هیجان‌انگیز هستن و می‌تونن شما رو برای ساعت‌ها سرگرم کنن. پس به جای "بازی زو"، عبارت "Kabaddi" رو جستجو کنید.

حرف آخر

بازی زو خیلی بیشتر از یک سرگرمی ساده بود. این بازی به ما کار گروهی، استقامت و شجاعت رو یاد می‌داد. یک خاطره مشترک و دوست‌داشتنی که نسل‌ها رو به هم وصل می‌کنه و نشون میده که برای ساختن بهترین لحظه‌ها، گاهی فقط به چندتا دوست و یک نفس عمیق نیاز داریم.

شما چه خاطره‌ای از بازی زو دارید؟ 

بهترین "زوکِش" کلاس یا کوچه‌تون کی بود؟

 تو کامنت‌ها برامون بنویسید!