سریال کمدی «اجل معلق» به کارگردانی عادل تبریزی و با حضور رضا عطاران، از آثار تازه‌ی شبکه نمایش خانگیه که از همون قسمت اول، واکنش‌های متفاوتی رو بین مخاطبان برانگیخته. بعضی‌ها گفتن اصلاً قابل‌تحمل نیست و بعد از چند دقیقه بی‌خیالش شدن؛ بعضی دیگه اما با دیدن قسمت‌های بعدی، کم‌کم جذب ماجرا شدن. توی این مطلب، از قسمت اول تا پنجم سریال رو بررسی می‌کنیم تا ببینیم آیا ارزش وقت گذاشتن داره یا نه.

قسمت اول: شروعی با دست‌انداز زیاد

قسمت اول سریال چندان دل‌چسب نبود. روایت سردرگم، شخصیت‌پردازی ناقص، فضای شلوغ و دیالوگ‌های پر سر و صدا باعث شد نه‌تنها خنده‌ای به لب بیننده نیاد، بلکه بیشتر حس آشفتگی منتقل بشه. این ضعف‌ها کاری کرد خیلی‌ها دیگه سراغ قسمت‌های بعد نرن.

قسمت دوم و سوم: وقتی ایده اصلی شکل می‌گیره

اما از قسمت دوم، اوضاع کمی فرق کرد. بالاخره مفهوم اصلی سریال یعنی «اجل معلق» (موجودی با ماموریت خاص) واضح‌تر شد. شخصیت داوود که بعد از مرگ به زندگی برگشته و می‌گه با خدا در ارتباطه، وارد چالش بامزه‌ای با اجل معلق می‌شه.

این کشمکش بین یک آدم فرصت‌طلب و موجودی از دنیای دیگه، لحظات خنده‌دار و خوش‌ریتمی رو ایجاد می‌کنه. واکنش مردم محله هم به تغییرات داوود جالبه و فضا کم‌کم بهتر می‌شه.

تغییرات فنی کوچک اما امیدوارکننده

یکی از بهبودها، تغییر تیتراژ ابتداییه. نسخه جدید گرچه شاهکار نیست، اما خیلی مرتب‌تر و حرفه‌ای‌تر از نسخه‌ی اول به‌نظر میاد. همین نکته نشون می‌ده تیم سازنده نسبت به بازخوردها بی‌تفاوت نیست.

ضعف‌های منطقی در دنیای فانتزی سریال

با اینکه بخش‌هایی بهتر شدن، اما ایرادات منطقی هنوز سر جاشونه. مثلاً اجل معلق که گفته می‌شه نامرئی و غیرقابل لمسه، چرا سایه داره؟ یا وقتی خودش می‌گه کسی نمی‌تونه لمسش کنه، چرا توی صحنه‌ای دیگه خودش تأکید می‌کنه «دست نزن»؟

این تناقض‌ها باعث می‌شن دنیای فانتزی سریال اون‌طور که باید، باورپذیر نباشه. از طرف دیگه، اجل معلق هنوز به‌درستی از نظر شخصیتی شکل نگرفته؛ درحالی‌که خودش از خدا می‌خواد احساسات انسانی رو تجربه کنه، قبلاً ترس و خشم انسانی رو نشون داده! این‌ها با روند منطقی رشد کاراکتر جور درنمیاد.

بازیگران؛ هماهنگ‌تر از قبل

بازی رضا عطاران و عباس جمشیدی‌فر توی قسمت اول خیلی با فضای سریال جور نبود، اما تو قسمت‌های بعد بهتر شدن. بداهه‌پردازی‌های عطاران ساختار گرفته و جمشیدی‌فر هم تونسته خودش رو با حال و هوای سریال هماهنگ کنه. همکاری عطاران و بهزاد خلجی هم بعضی لحظات خوب و بامزه‌ای رو ساخته.

قسمت چهارم و پنجم: دوباره سرازیری

با اینکه قسمت‌های دوم و سوم نویدبخش بودن، قسمت چهارم و پنجم دوباره افت کردن. البته نه به بدی قسمت اول، ولی از نظر داستان‌گویی و جذابیت، دیگه چیز خاصی برای ارائه ندارن و سریال به یه کمدی ساده تبدیل می‌شه که فقط می‌شه برای وقت‌گذرونی روش حساب کرد.

جمع‌بندی: ببینیم یا نه؟

«اجل معلق» یه مسیر پرپیچ‌وخم رو طی کرده؛ شروعی ضعیف، رشد نسبی، و بعد یه افت دوباره. اگه دنبال یه سریال کمدی جدی و خلاق هستید، احتمالاً ناامید می‌شید. اما برای کسایی که فقط دنبال یه محتوای سبک و بی‌دردسر برای بعد از یه روز خسته‌کننده هستن، شاید خنده‌هایی هرچند کوتاه داشته باشه.

در کل، توی لیست «نبینیم» قرار می‌گیره؛ ولی اگه اهل سریال‌های کمدی ایرانی هستید و توقع زیادی ندارید، بد نیست یه فرصت بهش بدید.