نقد فیلم نبرد پس از نبرد | شاهکار جدید دی‌کاپریو یا یک فیلم طولانی و حوصله‌سربر؟

«نبرد پس از نبرد» (One Battle After Another)، جدیدترین ساخته‌ی کارگردان کاردرست سینما، یعنی پل توماس اندرسون. یه طرف منتقدا دارن براش غش و ضعف می‌کنن و امتیاز کامل میدن، یه طرف دیگه بعضیا میگن "آقا چی میگید؟ فیلم کش‌داره و اونقدرها هم تعریفی نیست!". ما هم فیلم رو دیدیم و اومدیم خیلی رُک و خودمونی بهت بگیم قضیه از چه قراره و این همه هیجان و تعریف و تمجید واقعیه یا الکی؟ پس اگه می‌خوای بدونی این فیلم با بازی لئوناردو دی‌کاپریو و شان پن واقعاً چجوریاست، با ما همراه باش.

داستان فیلم چیه؟ یه پدر بی‌خیال و یه دختر در خطر!

داستان، خیلی خلاصه و بدون اینکه چیزی برات لو بره، در مورد شخصیت باب فرگسن. یه عضو سابق یه گروه انقلابی خفن که ۱۵ سال گذشته و حالا تبدیل شده به یه پدر کاملاً بی‌خیال، همیشه نگران و یه جورایی خسته از دنیا! یه چیزی تو مایه‌های شخصیت «دود» تو فیلم معروف «لبوفسکی بزرگ» ولی نسخه‌ی شکاک و بدبین‌ترش!

زندگی آروم این بشر وقتی به هم می‌ریزه که سر و کله‌ی رفیق قدیمیش، «کلنل لاک‌جا» (به معنی کلنل آرواره‌قفل‌شده!) با بازی شان پن پیدا می‌شه. لاک‌جا که حالا یه آدم ترسناک و بی‌رحم شده، دنبال دختر دی‌کاپریو (با بازی چیس اینفینیتی) می‌گرده و اینجا رفیق قدیمی ما باید از اون حال و هوای بی‌خیالی بیاد بیرون و برای نجات دخترش بجنگه. داستان در نگاه اول ساده به نظر میاد، اما اندرسون اونقدر لایه‌های عجیب و غریب و سیاسی بهش اضافه کرده که حسابی درگیرت می‌کنه.

بازیگرا چطورن؟ دی‌کاپریو و شان پن رسماً ترکوندن

لئوناردو دی کاپریو

دی‌کاپریو عالیه. اون خیلی خوب تونسته نقش یه آدم داغون، خسته و در عین حال نگران رو بازی کنه. کاملاً باورش می‌کنی که این آدم سال‌هاست از دنیای واقعی دوره و حالا یهو وسط یه کابوس بیدار شده.

شان پن

اما ستاره اصلی فیلم از نظر خیلی‌ها شان پن در نقش کلنل لاک‌جاست. آقا این بشر خود شیطانه! یه شخصیت چندش‌آور، نژادپرست و متعصب که از راه رفتنش گرفته تا نگاه کردنش، ترس رو به جونت میندازه. بعضی وقتا یه شوخی‌های ریزی می‌کنه که به جای خنده‌دار بودن، ترسناک‌ترش می‌کنه. شان پن قطعاً یکی از بهترین منفی‌های چند سال اخیر سینما رو ساخته و اگه برای اسکار نامزد نشه باید تعجب کرد.

چیس اینفینیتی

یه تشویق ویژه هم باید برای بازیگر تازه‌کار فیلم *چیس اینفینیتی* داشته باشیم که نقش دختر دی‌کاپریو رو بازی می‌کنه. با اینکه این دومین کار جدی‌شه، ولی خیلی خوب تونسته خودش رو تو دل داستان جا کنه و کنار این غول‌های بازیگری کم نیاره.

سبک فیلم چجوریه؟ یه سالاد میوه عجیب و غریب

اینجا همون جاییه که ملت به دو دسته تقسیم میشن. «نبرد پس از نبرد» یه فیلم ترکیبی و عجیب و غریبه. هم اکشن و تعقیب و گریز خفن داره، هم کمدی سیاه و طعنه‌های سیاسی، و هم لحظات درام و پرتنش. اندرسون همه اینا رو ریخته تو مخلوط‌کن و یه معجون خاص تحویل داده. بعضیا عاشق این ترکیب شدن و میگن فیلم مثل آثار کلاسیک دهه نود، بزرگ، هنری و سرگرم‌کننده‌ست. اما بعضی‌های دیگه حس می‌کنن این ترکیب همیشه خوب از آب درنیومده و لحن فیلم گاهی از دستش در رفته.

ارزش دیدن داره یا نه؟

رک و پوست‌کنده، این فیلم برای همه نیست!!
اگه از اون دسته آدم‌هایی هستی که عاشق فیلم‌های خاص، غیرقابل پیش‌بینی و چندلایه پل توماس اندرسون (مثل «ماگنولیا» یا «خون به پا خواهد شد») هستی، به احتمال زیاد با این فیلم هم حال می‌کنی و میگی "دمش گرم عجب چیزی بود"

اما اگه دنبال یه فیلم اکشن سرراست و ساده می‌گردی، ممکنه این فیلم ناامیدت کنه. «نبرد پس از نبرد» نزدیک به ۳ ساعت طول می‌کشه و به گفته‌ی بعضیا، یک ساعت اولش یکم کُنده. پس باید با صبر و حوصله بشینی پاش.
نبرد پس از نبرد یه فیلم مهمه. یه فیلم با "ف" بزرگ که این روزا کمتر مثلش ساخته میشه. از اون فیلم‌هاست که بعد از دیدنش تا چند روز در موردش فکر می‌کنی و با دوستات بحث می‌کنی. این فیلم یه تجربه‌ی سینمایی خاص و فراموش‌نشدنیه که ارزش وقت گذاشتن رو داره.